Oglądając, przez znowu niedomyte okno,
Choć od wewnątrz, krajobraz swej duszy plebejski?
Słucham tylko jak zwątpień liście smętnie mokną...
Przyozdabiane wprawdzie introspekcji solą,
Urodę swą schowały w tej zimie niesrebrnej.
Wniosków, choćby banalnych, słabą swoją wolą
Wiele z nich nie wycisnę - a tak są potrzebne...
Wszak dociekań zawiłych, myślowych konstruktów,
Hurtownie całe niegdyś zwykł byłem zapełniać.
A teraz w desperacji swojej, w czarnym smutku,
Obawę znów dostrzegam, co w myślach mych pełga,
Że jedna z nich mnie w końcu najdzie, aby spalić
Stosy tych abstrakcyjnych, dziwacznych analiz.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz